Vier jaar geleden zaten wij nachtenlang naast haar bed. Het zou niet lang meer duren en in haar onrustige (morfine)slaap zei ze zelf ook ze dat het haar ‘tijd’ was.
Die toestand duurde weken, een beetje te lang om op de IC te mogen blijven. Dus verhuisde ze naar een hospice. Langzaam aan ging het steeds een beetje beter met haar en inmiddels zit ze al jaren in een verpleeghuis. Tot voor kort marcheerde ze er rond met haar rollator in een tempo waar zelfs een beroepsmilitair moeite mee zou hebben. Wat nou ‘opgeven’? Ze had nog steeds lol in haar leven!
Inmiddels is mijn tante 95 jaar oud. Er zijn nu uiteraard wel wat onderdelen aan slijtage onderhevig. Zo moet ze regelmatig naar de oogarts en naar de cardioloog. Ik mag haar begeleiden. Het is altijd een heel gevecht om haar rollator achter in mijn Lupo gepropt te krijgen maar tot dusver is het ons altijd nog gelukt.
We meldden ons een paar maanden geleden voor controle bij een oogarts van het ADRZ in Goes.
De arts sprak matig Nederlands en op zachte, verveelde toon. Ik zei dat mijn tante erg doof is. Dat maakte weinig indruk, hij stelde zijn volume niet bij. Hooguit was hij nóg wat geïrriteerder. Er kwam een warrig verhaal over verschillende oogdruppels. Ik begreep het niet – laat staan dat mijn tante met haar gebrekkige gehoor t snapte – en heb later maar bij de assistente geïnformeerd hoe het nu precies zat.
Waar mijn tante trouwens erg verdrietig over was. ‘Misschien komt die man er wel door in de problemen!’ zei ze. ‘Dat had je niet mogen doen!’
Vorige week had ze een afspraak bij een cardioloog. Bij binnenkomst maakte ik meteen een gebaar naar hem om duidelijk te maken dat ze slecht hoort. Hij knikte. Hij had het begrepen.
Vervolgens richtte hij het woord tot mij en alleen tot mij. Mijn tante zat naast me en ze verstond er geen letter van. ‘Dokter’, zei ze, ‘mijn gehoor is erg slecht. Wilt u het misschien nog een keer uitleggen?’ Ze vroeg het met diep respect. Hij gaf haar – met tegenzin – een samenvatting van één zin…. Die ze duidelijk niet verstond en hij werd niet herhaald. Aan het eind van het gesprek vroeg ze nog een keer naar zijn naam. Die schreeuwde hij haar toe en duwde ruw een pen en een papiertje in haar richting. ‘Hier! Schrijf hem maar op!’
‘Die dokter was niet eh…. Nou ja, misschien kwam het omdat ik gezegd heb dat ik doof ben’, zei ze toen we weer in de gang stonden. En dat was het. Want artsen…. Dat zijn mensen die respect verdienen en wie is zij dan wel om kritiek te hebben?!
Ik heb een rotgevoel overgehouden aan deze controles…
Wat is er aan de hand met sommige artsen in het ADRZ? Zijn ze tijdens hun studie niet getraind in het omgaan met patiënten? Wat gebeurt er met mensen die alleen naar zo’n ‘superieure’ arts moeten en achteraf totaal niet weten wat er nu eigenlijk besproken is en/of hoe het zit met hun medicatie? Waarom kiezen zulke medici überhaupt voor een beroep waar menselijke interactie een absolute vereiste is? Zouden ze zelf zo behandeld willen worden??
Je kunt volgens mij nog beter naar een dierenarts gaan, die hebben wèl alle aandacht voor hun patiënten, of die nu oud en versleten zijn of in de bloei van hun leven!!
N.B.: Ook mijn vader verbleef, enkele maanden geleden, in het ADRZ. Afdeling Geriatrie. Zowel de arts die mijn vader behandelde als de verpleging op die afdeling verdienen alle lof. Ik heb werkelijk niks anders gezien dan vriendelijkheid en respect richting de patiënten. Mede door één van de verplegers op die afdeling, Sacha, die mijn vader vriendelijk en met een flinke dosis humor verzorgde, werd de allerlaatste avond van mijn vader er eentje waar ik met warmte aan terug denk.
Verder viel mij, bij een eerder bezoek van mijn tante bij afdeling Oogkunde, het optreden van ene dokter Eveleens op; ook hij ging heel leuk en positief met mijn tante om.
Waren ze allemaal maar zo!!!
(Foto’s met medewerking van Patrick en Heleen Stokman, Dierenartsenpraktijk Overzuid)
