Het is alweer even geleden dat ik op het vliegtuig naar Toscane stapte om de huwelijksreportage te gaan maken van en voor Steffen en Martine.
Helemaal happy, want geloof het of niet, mij wordt niet elke dag een opdracht in Italië gegund… En dan kwamen er ook nog super bonussen bij, zoals mooie mensen, schitterend weer, geweldige locaties en top verzorging!!
Toch was ik flink zenuwachtig. Steffen en Martine hadden namelijk één keiharde eis: alle foto’s moesten spontaan gemaakt worden. Ze gingen NIET poseren!! Daar viel niet over te onderhandelen (nee en ook niet voor drie foto’s!!! Je kent Martine??! ) Nu zijn de momenten dat twee mensen tegelijk vanzelf mooi belicht worden zeldzaam. Het zou er dus op neer komen dat ik continu alert moest zijn om die spaarzame kansjes te pakken… En dat drie dagen lang. Kon ik dat eigenlijk wel??
De eigenaar van het hotel in Toscane
Donderdagavond/nacht waren de meeste familieleden en vrienden gearriveerd in het hotel. Voor de daarop volgende ochtend stond er niet veel op het programma. Dat was ook niet nodig met stralend zomerweer, een zwembad, ligstoelen en alles mbt eten en drinken voor het grijpen.
Bovendien hadden Steffen en Martine voor elk stel gasten een Fiatje gehuurd. Even een oud stadje bezoeken en/of even Toscane bewonderen was een prima alternatief voor volleyballen in het zwembad….
’s Middags werden de gasten ingedeeld in groepjes voor een puzzeltocht door Toscane. ‘Uiteraard’ werd iedereen voorzien van een fijn lunchpakket.
Sommigen onder ons (we noemen geen namen) waren binnen anderhalf uur op de eindbestemming. Zie foto van de winnaars hier boven.
Sommigen onder ons (we noemen geen namen) vonden t spoor helemaal niet. Kijk maar naar de autootjes die ik op bovenstaande kaart laat zien. Zo waren er mensen bij die keihard Toscane verlieten. Nooit meer teruggezien.
Uiteindelijk kwamen de meesten weer terecht in het hotel. Inmiddels was de eerste band al geïnstalleerd bij het zwembad en de uitgebreide barbecue verspreidde aangename geuren.
berichtjes voor Steffen en Martine
de ceremoniemeesteressen
Zaterdagochtend kwam er iemand voorbij rennen met een boeket. ‘Where’s the bride?’ ‘She’s in the pool’. Misschien is zoiets heel normaal in Toscane, maar ik had t nog nooit meegemaakt.
De kapsters die Martine had laten invliegen waren al druk aan het werk, evenals de visagistes. Het begon langzamerhand toch iets serieuzer te worden. Iets.
de kleur lippenstift bleek nogal heftig te zijn… Zie de reactie van Martine’s moeder!
Ik mocht met Gert en Riet vd Berg meerijden naar de trouwkapel. Gezellig. ‘Het begint nu toch best spannend te worden’, zei Gert. Maar hij ging niet huilen. Zei hij…
aankomst bij de trouwkapel
Symboliek in de trouwkapel: op de tafel in de kapel stonden drie glazen. Eentje met witte wijn, eentje met rood en eentje is leeg. De huwelijksambtenaar: ‘De twee volle glazen symboliseren jullie – als twee personen.
Giet beide glazen leeg in het derde glas…. die inhoud staat voor jullie huwelijk’.
Symboliek….
…. en de uitvoering (of het begin ervan)
let op het vlindertje in het haar van Steffen…
Hapjes en drankjes na de ceremonie bij de trouwkapel.
En iemand sneakt al de wijngaard in. De labeltjes I do, I do (rechtsonder op bovenstaande foto) zaten op de taartjes.
dankzij de zussen toch nog een geposeerde foto!
dan besluiten de dames dat er bil getoond moet worden. De oudere man die daar toevallig zit kan dat best waarderen.
terug bij het hotel
zondagmorgen
Uiteraard bestond de reportage uit nog veel meer foto’s, maar het gaat veel te ver om deze hier allemaal te laten zien.
Je/u mag zelf beoordelen of de foto’s al dan niet ‘gelukt’ zijn!!
Steffen en Martine waren er gelukkig erg blij mee!
Wil je mijn blog volgen?
Like de pagina ‘Fotografie Leontien Ruissen, blog’ op Facebook!
