De meesten van de ponymensen zullen mij wel kennen. Ik ken jullie ook bijna allemaal. Al heb ik dat nooit laten merken. Velen van jullie zijn verantwoordelijk voor mijn welzijn geweest (‘mag hij even bij jou?’). Bij sommigen was ik een uur, bij anderen maar vijf minuten; sommigen van jullie hadden mij graag, anderen liepen over me heen.
En nu…. Zal ik jullie nooit meer zien.
Want:
Ze zegt dat ik te zwaar word.
Ze krijgt hoofd- en spierpijn van me.
Ze is bang dat ik vandaag of morgen mijn inhoud laat vallen.
Ze vindt het vervelend dat ze me altijd maar weer moet dragen.
Ze zegt dat ze voor gek loopt met mij… omdat mijn ingewanden er vaak uit hangen.
De dag dat ze Die Ander opgehaald heeft mocht hij meteen alle mooie dingen dragen. Ik kreeg de mandarijnen. Nu eet ze die erg graag, dat weet ik, maar je voelt het verschil wel. Na alles wat ik meegemaakt heb met haar, na meer dan tien jaar… ben ik nu afgedankt. Gedumpt.
Vanaf vandaag gaat er iemand anders met haar mee. Hij heeft dezelfde kleur als ik, maar daar houdt alle vergelijking wel mee op. Hij is jong, natuurlijk. Strak in het vel. Met een frisse uitstraling. En hij kan dus zelf lopen.
Voorlopig mag ik in de kast slapen zegt ze. Maar ik voel het: vandaag of morgen eindig ik in de klikobak.
Tragisch.
Ik hoop dat mijn opvolger net zo oud mag worden als ik, want zo ben ik.
Het ga u allen goed.
Ik sluit af met een selfie. Zodat u nog eens aan mij zal denken. Mijn naam staat onder de foto.
Gegroet.
(Hij schijnt nogal moeilijk te zijn…. Resumé: ik heb een nieuwe cameratas!! Met wieltjes!! Haha!! )
Toen mocht ik nog mee…. Nee, ik ben niet de pony. Of haar eigenaar. Of het hondje, al was dat een huisgenootje. Ik ben Kipling. De ex-cameratas…
